راسپینا

چند وقت پیش یکی توی توییتر نوشته‌بود که عکاسه و تصمیم داره بعد از این که زندگی به حالت عادی برگشت، بره به ۵ نفر رایگان عکاسی یاد بده. از همون روز تو این فکر بودم که من چی کار می‌تونم بکنم؟ با خودم فکر کردم لازمه‌ش اینه که حرکتم اجتماعی باشه و حتما در رابطه با تعدادی آدم باشه. دقیقا چیزی که الان به هیچ عنوان نمیشه انجام داد.

شاید بتونم در همین حدی که بلدم به چند نفری قلاب‌بافی یا بافتنی یاد بدم. یا حتی ملیله کاغذی. ولی خب پیدا کردن اون چند نفر هم خودش مسئله‌ایه. میشه چند نفر از شما باشه که البته باید ساکن تهران باشید. میشه هم یه روز برم مسجدی، جایی و بشینم تا یکی بیاد و بهش یاد بدم. در حالت دوم وسایل رو هم خودم می‌گیرم. حالا شاید در حالت اول هم گرفتم. به هر حال که همین جا قول میدم به محض این که شرایط به حالت عادی برگشت، این کار رو انجام بدم!

به غیر از اون، شاید اگه گروهی پیدا کنم که بعد از قرنطینه به دانش‌آموزها کمک می‌کنن تا خودشون رو به درس‌ها برسونن، همراهی کنم.

حالا از شما می‌خوام فکر کنید و یه کار بگید که بعد از قرنطینه می‌خواید انجامش بدید. به یه کار اجتماعی فکر کنید. کاری که الان امکان انجام دادنش نیست و حتی‌الامکان جدید هم هست. (مثلا من خودم تا حالا به کسی قلاب‌بافی یاد ندادم.) یا کاری که شجاعت زیادی می‌خواد و قبلا جرات نداشتید انجامش بدید.

می‌خواستم بگم تو کامنت‌ها بنویسید. ولی بیاید تبدیلش کنیم به یه چالش!

این جوری که عنوان همین پست رو بذارید روی پست‌تون و در آخر پست از هر تعداد که خواستید دعوت کنید که بنویسن. هر کس هم نوشت بیاد اینجا بگه تا من زیر همین پست، لینک پستش رو بذارم. اگه این پست من رو هم لینک کنید، بقیه می‌تونن بیان و لیست شرکت‌کننده‌ها رو ببینن و ایده‌های جدید بگیرن:)

قالب خاصی هم نداریم! اگه دوست داشتید شعر بنویسید، اگه دلتون خواست، متن ادبی بنویسید، اگه هم نه که هر جور دیگه‌ای که دوست داشتید:)

* شعر عنوان از آقای جعفر کسمایی

افراد شرکت کرده: