راسپینا

"اندوه انسان بودن را حس کردم. موجودی فناپذیر که در ذات خود تنهاست، اما به توهم بودن با دیگران نیاز دارد. دوستان، بچه‌ها، عشاق. این توهم جذابی بود. توهمی‌بود که به راحتی می‌توانستی به آن خو بگیری."

توی آنالیز عددی، وقتی مدل کردن مسئله به شکل مستقیم جواب نمی‌دهد، از روش متمم استفاده می‌کنند. یعنی باقی حالت‌هایی که مسئله نمی‌خواهد را حساب می‌کنند، بعد، از کل حالت‌های ممکن کم می‌کنند تا تعداد حالت‌هایی که مسئله می‌خواهد به دست بیاید.

با هم شوخی می‌کنن و میگن و می‌خندن، اما با من خیلی ارتباط خاصی ندارن هنوز. فقط می‌شنوم و بدون این که به سمت‌شون برگردم می‌خندم. ولی شاهد اولین تلاش‌هاشون برای برقراری ارتباط هستم.

یادتونه قبلا چقدر غر می‌زدم که تو آزمایشگاه میزم دم دره و هی باید بلند شم درو باز کنم و هر کی میاد تو از من می‌پرسه دکتر کو و اینا؟

احساس می‌کنم حتی اگه شخصاً دست به کار بشم و تک تک مردهایی که روی این کره‌ی خاکی زندگی می‌کنن رو هم سر به نیست کنم، آخرش باز هم برای پروژه‌های درسیم یه جوری از یه محیط کاملا مردونه توی یه سیاره‌ی دیگه سردرمیارم.

چند وقت پیش یکی توی توییتر نوشته‌بود که عکاسه و تصمیم داره بعد از این که زندگی به حالت عادی برگشت، بره به ۵ نفر رایگان عکاسی یاد بده. از همون روز تو این فکر بودم که من چی کار می‌تونم بکنم؟ با خودم فکر کردم لازمه‌ش اینه که حرکتم اجتماعی باشه و حتما در رابطه با تعدادی آدم باشه. دقیقا چیزی که الان به هیچ عنوان نمیشه انجام داد.

آقا دنیا خیلی مسخره شده! رفتم سایت آموزش دانشگاه، دیدم معدل ترم پیشم ۱۹ و نیم ثبت شده! حالا از اینم قراره مسخره‌تر بشه، چون هر وقت اون یکی نمره‌م هم وارد کارنامه بشه، معدل میره رو ۱۹و هفتاد و پنج! این دیگه چه زندگی‌ایه آخه؟! ۱۹ و هفتاد و پنج آخه؟! ابتداییه مگه؟

طی آخرین تفال‌هایی که به دیوان حافظ زدم، به این نتیجه رسیدم که احتمالا اون آدمی‌که حافظ قبلا مژده‌ی حضورش در زندگیم رو می‌داد و اطمینان می‌داد که به زودی سر و کله‌ش پیدا میشه، بر اثر کرونا خواهد مرد!